Biorąc pod uwagę ryzyka samodzielnego inwestowania , potrzebę zbudowania
nie tylko strategii inwestowania ale i strategii ograniczenia ryzyka, dość
atrakcyjną opcja wydaje się możliwość przyłączenia się ze swoimi aktywami do
grupy inwestorów w podobnej sytuacji by razem pozwolić , aby ktoś z dużym
doświadczeniem zarządzał tymi pieniędzmi w naszym imieniu. Taka większa
ilość pieniędzy pozwala na lepszą dywersyfikację gdyż pozwala nabyć
instrumenty o znacznych wartościach nominalnych często niedostępnych dla
indywidualnego inwestora. Lepsza dywersyfikacja i umiejętności profesjonalne
zarządzającego stwarzają nadzieję na znacznie lepsze od prób indywidualnych
wyniki. Taki sposób myślenia legł u podstaw zrodzenia się idei wspólnego
inwestowania. Idea wspólnego inwestowania polega na gromadzeniu odrębnych
i rozproszonych środków finansowych inwestorów indywidualnych w celu ich
wspólnego, efektywnego inwestowania w różne instrumenty, głównie na rynku
finansowym.
Początki wspólnego inwestowania sięgają wieku XVIII gdy holenderski
kupiec i makler Adriaan Van Ketwich, zaproponował wielu małym inwestorom
udział we wspólnych przedsięwzięciach w formie powiernictwa, w celu
umożliwienia im uzyskania dywersyfikacji na którą osobno nie mogli sobie
pozwolić. Zazwyczaj idea utworzenia pierwszego funduszu wspólnego
inwestowania przypisywana jest szkockiemu przedsiębiorcy Robertowi
Flemingowi. R. Fleming dostarczając swe produkty do Stanów Zjednoczonych
zdobył doświadczenie na tamtym ryku i odgrywał znaczącą role w odbudowie i
restrukturyzacji kolei żelaznych w USA. W ten sektor rynku zainwestował
znaczące własne kapitały ale widząc potrzeby i szanse większych inwestycji
zaproponował w 1873 roku, innym przedsiębiorcom aby powierzyli mu swoje
środki , które on w ich imieniu inwestował na rynku USA. Ten sposób działania
znalazł szybko naśladowców i wiele takich przedsięwzięć powstało , szczególnie
na rynku amerykańskim zaczynając burzliwą historię wspólnego inwestowania.
Istnieje wiele form prawnych zbiorowego inwestowania. W dokumentach
dotyczących zbiorowego inwestowania Organizacji Współpracy Gospodarczej i
Rozwoju (OECD), wskazuje się istnie trzech głównych, akceptowalnych form
organizacji takiego procesu.
Forma spółki
Fundusz jest oddzielną spółką, której aktywa należą do firmy zarządzającej.
Udziałowcami spółki zarządzającej są inwestorzy.
Forma powiernictwa( trust).
Określona grupa aktywów jest wydzielona i zarządzana przez Powiernika (
Trustee) na rzecz i korzyść innej Strony – Beneficjenta. Inwestor jest
beneficjentem Powiernika i posiada jednostki powiernicze.
Forma kontraktowa
Inwestor wchodzi w kontrakt z firma Zarządzającą, która decyduje się
odsprzedać określony portfel aktywów i zarządzać tym portfelem w imieniu
końcowego inwestora. Inwestor posiada proporcjonalna cześć portfela.
Na wspólnym rynku finansowym Unii Europejskiej istnieją rożne formy prawne
organizacji wspólnego inwestowania.
W Polsce regulacje prawne dotyczące funduszy inwestycyjnych kładą
szczególny nacisk na bezpieczeństwo
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz