Czym jest pranie pieniędzy? Historia prania pieniędzy.

 Pojęcie „prania pieniędzy” związane jest z mafią chicagowską kierowaną przez Al Capone w latach dwudziestych XX
wieku, czyli w okresie obowiązywania prohibicji w Stanach Zjednoczonych.
Członkowie mafii, aby ukryć ogromne zyski z nielegalnej produkcji, sprzedaży i przemytu alkoholu, hazardu czy
prostytucji dopisywali nielegalne dochody do codziennych utargów z legalnej działalności tak, aby ukryć ich
pochodzenie. Legalna działalność była prowadzona głównie w postaci punktów pralni odzieży.

 

Trzy fazy prania pieniędzy

Lokowanie  

 Polega na wprowadzeniu nielegalnych
środków do systemu finansowego (zwykle
poprzez wpłatę na konto). Jest to najbardziej
ryzykowny etap całego procederu.
Organizacje przestępcze stosują różne
metody „obchodzenia" bankowej kontroli
wpłat. Najczęściej polega on na dzieleniu
całej kwoty na mniejsze sumy, poniżej progu
rejestracji (structuring), także wpłaty przy
użyciu setek wynajętych osób (tzw. smurfing).
Często ten etap możliwy jest dzięki
„współpracy" pracowników banków lub
instytucji finansowych. Czasem stosuje się
także występujące w niektórych krajach
zwolnienia z obowiązku rejestracji dla
określonych rodzajów działalności.

 

Maskowanie 

Etap ten polega na „urwaniu" śladu
prowadzącego do rzeczywistego
źródła pieniędzy. Następuje
zazwyczaj poprzez dokonywanie
wielokrotnych operacji transferu
pieniędzy na konta w różnych
bankach i państwach. Do transferu
pieniędzy wykorzystywany jest np.
międzynarodowy system SWIFT
oraz transfery z/ do tzw. „rajów
podatkowych”. Często też zamiast
przechodzić przez te etapy
przestępcy często reinwestują
pieniądze w działalność
przestępczą.

 Integracja 

Etap ten polega na nadaniu cech legalności
nielegalnych środków. Stosuje się tutaj
najróżniejsze metody, np.:
a) Blending – najpowszechniej stosowana,
polega na zmieszaniu pieniędzy
pochodzących z „prania" z dochodami
legalnymi. W tym celu przestępcy zakładają
działalność gospodarczą która
charakteryzuje się m.in. gotówkowym
obrotem, trudnością stwierdzenia
rzeczywistych przychodów, gwałtowną
dynamiką zmian w wysokości przychodów i
klientów. Musi to być ponadto działalność
usługowa, aby nie trzeba się było wykazać
produkcją. Najlepiej do tego celu nadają się
dyskoteki i solaria.
b) Ceny transferowe – przestępca kupuje coś
taniej (np. jacht), a „pod stołem" dopłaca
różnice. Następnie sprzedaje towar już po
normalnej cenie rynkowej (tłumacząc się np.
dokonaniem inwestycji) – różnica w cenie
stanowi legalny dochód.
c) Kasyna – kupuje się bilety do automatów